Salam Aleikum!
Weest allen hoogst welkom op mijn blog voor het tweede deel van mijn reisverslag!
De laatste keer beëindigde ik mijn post met mijn aankomst in London Victoria.
Ik zal mijn verhaal dan ook van daar weer oppikken. Lijkt me logisch. Duh.
"Een tijdje later kwamen we aan op onze eindbestemming : London Victoria Coach Station.
Ook hier was de massahysterie alom aanwezig.
Een tikkeltje verweesd werd ik in het station afgedropt, wat nu?..."
Met onversaagde moed sprong ik echter op van mijn met reetzweet doorweekte zitje.
"Aan de kant, vermetelen!" schreeuwde ik uit volle borst terwijl ik met wild maaiende armen de weg naar de uitgang vrijmaakte. Menig passagier sprong in ontzag opzij, sidderend ende bevend.
Vervolgens stormde ik naar de achterzijde van de bus om mijn bagage op te halen.
Al na amper een vol kwartier had ik mezelf weer meester gemaakt van mijn koffer, overwinning!
Hierop vroeg ik onbevreesd aan de buschauffeur waar ik moest zijn om mijn aansluiting te nemen.
Die wees vaag met zijn vinger en gaf me de cryptische boodschap : "Over there." Op pad dan maar.
Ik wandelde een gangetje uit en kwam plotseling uit op een gigantisch drukke straat waar ik bijna vertrappeld werd door een op hol geslagen kudde zakenmensen. Kan gebeuren.
Ik keek wat rond en besloot dan maar het dichtstbijzijnde zebrapad te benutten in de hoop verdere aanwijzingen te bekomen aan de overkant van de straat.
Dit bleek een goed idee te zijn, want daar kwam ik onverwacht mijn busgenoot Nicolo en zijn Japanse vriendin tegen. Zij zetten me terug op het goede spoor en na enkele high fives zette ik mijn tocht verder.
Ongeveer 25 meter verder kwam ik aan bij de helpdesk van mijn bus-operator.
Ik toonde mijn ticket en kreeg verdere instructies van een vriendelijke dame met wijde glimlach, bonuspunten voor Megabus. Hierna volgde een wachttijd van drie uur. People watching-tijd!
Helaas gaan ook hippies met volledig roze bagage en yoga-moves op termijn vervelen.
Zelfs een verzameling 13-jarige joggingbroekgangsters kon mijn aandacht niet al te lang volhouden.
Tijd voor wat rijst met curry dus!
Dit bleek een goede beslissing te zijn en na mijn maaltijd was het bijna tijd om de bus te nemen.
So far so good.
Bij het zoeken van mijn gate werd echter al snel duidelijk dat elke levende ziel op deze blauwe planeet op hetzelfde moment hetzelfde idee had gekregen. Iedereen liep kriskras door elkaar en het werd haast onmogelijk om mijn gate te vinden. Gelukkig kwam ik net op dat moment der wanhoop Laura tegen.
Laura was op weg naar Aberdeen na een verblijf van 8 maanden in Canada en wist heel goed waar ze mee bezig was. Ze pakte mij bijna letterlijk "bij mijn polleke" en hielp me de juiste bus vinden. Joepie.
Toen ik na het inladen van mijn bagage ook nog zag dat ze een plaatsje voor mij naast haar had kunnen bemachtigen was de geruststelling volledig, ik zou in ieder geval goed gezelschap hebben op deze tocht van 10 uur! We praatten wat over Schotland, Canada en België waarna ik ook nog even mijn e-mail mocht checken op haar handige mini-laptop. Win.
Na een tijdje probeerden we beiden wat te slapen, dit werd echter bemoeilijkt door het feit dat de gigantische kerel voor mij een verwoede poging deed om mijn knieschijven te verbrijzelen met zijn stoel.
Ook de opzwepende Afrikaanse muziek uit de laptop van onze buurman hielp niet.
Nu ja, je kan niet verwachten dat iemand die "what is Gambia population" googlet ook nog eens weet dat je oortjes in een laptop kunt vlammen. Knowwhatimsaying?
Op deze kleine zaken na verliep de reis echter vlot en bij dageraad werd ik wakker toen onze bus Glasgow bereikt had. De stad was zeer rustig op dat vroege uur en na een kort afscheid van Laura en haar vriendin (cirkeltje rond) ging ik op pad om de laatste etappe naar Beith af te leggen.
Na een ritje van 25 minuten kwam ik veilig en wel aan in Beith bij mijn huisbazin, waar ik nu dus drie maanden zal verblijven.
------------------------------------------
Citaat :
How many miles until I get out of this rectangular box of hell?
Because these four same faces
in these overcrowded spaces
have me praying for the places
that will leave me one minute to myself along with the foreheads glued to window-panes
the sore-backs from kitchen-wood floors
And all the sitting, sitting, sitting in a van -- and yet I still want more.
- Have Heart, Pave Paradise
woensdag 18 september 2013
zondag 15 september 2013
Hoofdstuk 2 : Ter plaatse.
Salam Aleikum!
Allerdierbaarste lezer, wat ben ik blij je weer te mogen vergasten op een nieuwe dosis leesvoer van dubieuze kwaliteit.
Zoals beloofd vervoeg ik jullie dit keer vanuit het uiterst grijze Schotland.
Dit wil zeggen dat alles min of meer volgens de vooropgestelde planning verlopen is.
Hieronder volgt een overzicht van mijn reis vanuit België en mijn aankomst in Glasgow.
Aangezien er zoveel te vertellen is heb ik echter besloten om deze blog in twee delen te splitsen.
In deze post bespreek ik mijn tocht tot en met mijn aankomst in London Victoria.
In het volgende deel op woensdag vertel ik jullie alles over de trip vanuit Londen en mijn bezigheden van dit weekend.
Hey-ho, let's go.
De eerste etappe op donderdag was de treinrit van Herenthals naar Brussel-centraal.
Hierover is in feite niets bijzonders te melden buiten dat de trein zeer stipt reed.
Ongetwijfeld de verdienste van die nieuwe NMBS-topman.
Na aankomst in Brussel gingen we naarstig op zoek naar de megabus-halte.
Ook die bleek makkelijk te vinden. No problems there.
Rond 12 uur was het eindelijk zo ver, de blauwe megabus parkeerde zich recht voor onze neuzen en de chauffeur opende de deuren. Dit is waar het interessant wordt.
De chauffeur stapte van de bus en schreeuwde ons in zuinige bewoordingen toe waar we onze bagage moesten inladen. Woorden als "alsjeblieft" of "bedankt" zijn tijdverspilling. Glimlachen is voor hippies.
Toen een arme ziel bij het instappen zijn ticket probeerde te tonen in plaats van zijn paspoort werd hij Himmler-stijl tot de orde geroepen. Intense kerel, die buschauffeur.
Toen iedereen uiteindelijk min of meer veilig, al zij het ietwat beduusd, op de bus was geraakt konden we eindelijk op weg. Ik vond een leeg plaatsje naast een zuiders type genaamd Nick (Nicolo).
Dit bleek een fortuinlijke speling van het lot te zijn. Nick werkt namelijk in een alternatieve muziekstudio voor elektronische muziek in Amsterdam en is van oorsprong Romein. Boeiende conversatie gegarandeerd.
Gedurende de lange rit naar Londen hadden we eindeloze gesprekken over muziek, literatuur, politiek, geschiedenis en culturele verschillen tussen onze landen. Toppie.
Toen we in Calais aankwamen werden we opgewacht door uiterstmate serieuze douanemannen.
Deze kerels deden me een beetje denken aan de "Men in Black", Will Smith was helaas nergens te bespeuren. Ook de humor kwam niet echt los. Zonde.
Iedereen werd verzocht de bus te verlaten met zijn/haar baggage, vooruit dan maar.
Toen we gezamenlijk in een zijgebouw werden gepropt moesten we een rij vormen om onze paspoorten en onze baggage te laten controleren. De 2 douaniers die onze paspoorten controleerden hadden jaren geleden al ingezien dat hun carrière-keuze een vreselijke vergissing was geweest . Ze werkten dit dan ook vrolijk uit op de passagiers van onze bus. Nicolo werd een hele tijd lastiggevallen over het feit dat hij op zijn pasfoto een snor had die hij, gelukkig, in het echte leven niet meer bezat. Een Britse knul die zijn paspoort kwijt was en met een kopie het land probeerde in te geraken kreeg het nog zwaarder te verduren.
Een baggage-scan en 40 minuten verder konden we eindelijk terug vertrekken. Of dat dachten we toch.
Helaas bleek de Britse douane 20 meter verder te zijn, de voorgaande situatie herhaalde zich nagenoeg exact hetzelfde. Nicolo kreeg problemen over zijn snor, de Britse kerel kreeg problemen over zijn kopie.
Nog eens een hele tijd later konden we dan eindelijk verder rijden, opluchting! Oeps, nee, toch niet.
Slechts vijf minuten na ons vertrek kwamen we aan bij de eurotunnel, waar we nogmaals stilstonden.
Het duurde bijna een uur voor we uiteindelijk met de bus op een trein reden die ons onder de Noordzee door naar het Verenigd Koninkrijk bracht.
Eens we in Engeland aankwamen ging alles zeer vlot en we kwamen dan ook na enkele uren doorrijden al aan in Londen. Het was op dat moment ongeveer 6PM en de stad werd overrompeld door mensen op weg naar huis na een lange werkdag. Dit was ongetwijfeld een van de meest hallucinante ervaringen uit mijn aardse bestaan.
Een gigantische mensenzee kolkte van hier naar daar en de chaos was ongezien.
Verkeersregels? Fuck you! Voetpaden? Fuck you! En bussen? Die kun je toch met fanatieke handgebaren tot stilstaan brengen? Onze goede vriend Himmler was intussen vervangen door een collega met stalen zenuwen. De chauffeur slaagde er, tot mijn grote verbazing, in om zijn reusachtige stalen ros door de massa te loodsen zonder al te veel slachtoffers te maken. Dikke bal, buschauffeur, dikke bal.
Te midden van deze ongeziene taferelen hadden we ook nog even de tijd om de belangrijkste bezienswaardigheden van Londen te bekijken door ons busraampje.
Big Ben, Houses of Parliament, The Gherkin, London Eye, Westminster Abbey, you name it!
Driewerf hoera voor plat toerisme, ik was in ieder geval enthousiast.
Een tijdje later kwamen we aan op onze eindbestemming : London Victoria Coach Station.
Ook hier was de massahysterie alom aanwezig.
Een tikkeltje verweesd werd ik in het station afgedropt, wat nu?
-----------------------------------------------------------------------
Voor zij die tot het bittere einde van deze overlange post hebben volgehouden :
Uw vastberadenheid is admirabel!
Het tweede deel van dit verhaal is vanaf woensdag beschikbaar en ik hoop van harte jullie weer te mogen verwelkomen!
Citaat :
"Our hands only shake when we cross state lines.
I've made hundreds of mistakes and peace with dying in my sleep.
But that's what's right for me.
While the kids back home will leap to the riverbeds below Market Street."
Title Fight, Crescent-Shaped Depression
Allerdierbaarste lezer, wat ben ik blij je weer te mogen vergasten op een nieuwe dosis leesvoer van dubieuze kwaliteit.
Zoals beloofd vervoeg ik jullie dit keer vanuit het uiterst grijze Schotland.
Dit wil zeggen dat alles min of meer volgens de vooropgestelde planning verlopen is.
Hieronder volgt een overzicht van mijn reis vanuit België en mijn aankomst in Glasgow.
Aangezien er zoveel te vertellen is heb ik echter besloten om deze blog in twee delen te splitsen.
In deze post bespreek ik mijn tocht tot en met mijn aankomst in London Victoria.
In het volgende deel op woensdag vertel ik jullie alles over de trip vanuit Londen en mijn bezigheden van dit weekend.
Hey-ho, let's go.
De eerste etappe op donderdag was de treinrit van Herenthals naar Brussel-centraal.
Hierover is in feite niets bijzonders te melden buiten dat de trein zeer stipt reed.
Ongetwijfeld de verdienste van die nieuwe NMBS-topman.
Na aankomst in Brussel gingen we naarstig op zoek naar de megabus-halte.
Ook die bleek makkelijk te vinden. No problems there.
Rond 12 uur was het eindelijk zo ver, de blauwe megabus parkeerde zich recht voor onze neuzen en de chauffeur opende de deuren. Dit is waar het interessant wordt.
De chauffeur stapte van de bus en schreeuwde ons in zuinige bewoordingen toe waar we onze bagage moesten inladen. Woorden als "alsjeblieft" of "bedankt" zijn tijdverspilling. Glimlachen is voor hippies.
Toen een arme ziel bij het instappen zijn ticket probeerde te tonen in plaats van zijn paspoort werd hij Himmler-stijl tot de orde geroepen. Intense kerel, die buschauffeur.
Toen iedereen uiteindelijk min of meer veilig, al zij het ietwat beduusd, op de bus was geraakt konden we eindelijk op weg. Ik vond een leeg plaatsje naast een zuiders type genaamd Nick (Nicolo).
Dit bleek een fortuinlijke speling van het lot te zijn. Nick werkt namelijk in een alternatieve muziekstudio voor elektronische muziek in Amsterdam en is van oorsprong Romein. Boeiende conversatie gegarandeerd.
Gedurende de lange rit naar Londen hadden we eindeloze gesprekken over muziek, literatuur, politiek, geschiedenis en culturele verschillen tussen onze landen. Toppie.
Toen we in Calais aankwamen werden we opgewacht door uiterstmate serieuze douanemannen.
Deze kerels deden me een beetje denken aan de "Men in Black", Will Smith was helaas nergens te bespeuren. Ook de humor kwam niet echt los. Zonde.
Iedereen werd verzocht de bus te verlaten met zijn/haar baggage, vooruit dan maar.
Toen we gezamenlijk in een zijgebouw werden gepropt moesten we een rij vormen om onze paspoorten en onze baggage te laten controleren. De 2 douaniers die onze paspoorten controleerden hadden jaren geleden al ingezien dat hun carrière-keuze een vreselijke vergissing was geweest . Ze werkten dit dan ook vrolijk uit op de passagiers van onze bus. Nicolo werd een hele tijd lastiggevallen over het feit dat hij op zijn pasfoto een snor had die hij, gelukkig, in het echte leven niet meer bezat. Een Britse knul die zijn paspoort kwijt was en met een kopie het land probeerde in te geraken kreeg het nog zwaarder te verduren.
Een baggage-scan en 40 minuten verder konden we eindelijk terug vertrekken. Of dat dachten we toch.
Helaas bleek de Britse douane 20 meter verder te zijn, de voorgaande situatie herhaalde zich nagenoeg exact hetzelfde. Nicolo kreeg problemen over zijn snor, de Britse kerel kreeg problemen over zijn kopie.
Nog eens een hele tijd later konden we dan eindelijk verder rijden, opluchting! Oeps, nee, toch niet.
Slechts vijf minuten na ons vertrek kwamen we aan bij de eurotunnel, waar we nogmaals stilstonden.
Het duurde bijna een uur voor we uiteindelijk met de bus op een trein reden die ons onder de Noordzee door naar het Verenigd Koninkrijk bracht.
Eens we in Engeland aankwamen ging alles zeer vlot en we kwamen dan ook na enkele uren doorrijden al aan in Londen. Het was op dat moment ongeveer 6PM en de stad werd overrompeld door mensen op weg naar huis na een lange werkdag. Dit was ongetwijfeld een van de meest hallucinante ervaringen uit mijn aardse bestaan.
Een gigantische mensenzee kolkte van hier naar daar en de chaos was ongezien.
Verkeersregels? Fuck you! Voetpaden? Fuck you! En bussen? Die kun je toch met fanatieke handgebaren tot stilstaan brengen? Onze goede vriend Himmler was intussen vervangen door een collega met stalen zenuwen. De chauffeur slaagde er, tot mijn grote verbazing, in om zijn reusachtige stalen ros door de massa te loodsen zonder al te veel slachtoffers te maken. Dikke bal, buschauffeur, dikke bal.
Te midden van deze ongeziene taferelen hadden we ook nog even de tijd om de belangrijkste bezienswaardigheden van Londen te bekijken door ons busraampje.
Big Ben, Houses of Parliament, The Gherkin, London Eye, Westminster Abbey, you name it!
Driewerf hoera voor plat toerisme, ik was in ieder geval enthousiast.
Een tijdje later kwamen we aan op onze eindbestemming : London Victoria Coach Station.
Ook hier was de massahysterie alom aanwezig.
Een tikkeltje verweesd werd ik in het station afgedropt, wat nu?
-----------------------------------------------------------------------
Voor zij die tot het bittere einde van deze overlange post hebben volgehouden :
Uw vastberadenheid is admirabel!
Het tweede deel van dit verhaal is vanaf woensdag beschikbaar en ik hoop van harte jullie weer te mogen verwelkomen!
Citaat :
"Our hands only shake when we cross state lines.
I've made hundreds of mistakes and peace with dying in my sleep.
But that's what's right for me.
While the kids back home will leap to the riverbeds below Market Street."
Title Fight, Crescent-Shaped Depression
woensdag 11 september 2013
Hoofdstuk 1.2 : Een kort bericht.
Salam Aleikum!
Allerdierbaarste lezer, moge uw dag gevuld zijn met vreugdige levensdrang en voorspoedig fortuin.
Ik laat jullie even een kort bericht achter voor ik morgen op pad ga.
Niet omdat er veel te zeggen is, wel omdat ik stilaan rustelozer word dan een horde lagere schoolkinderen op de avond voor Sinterklaas. Best rusteloos dus. RUSTELOOS. Full caps. Dat even terzijde.
Alles staat klaar, slechts enkele last-minute voorwerpen dienen nog bij elkaar gezocht te worden.
Zij die mij kennen kunnen zich echter al inbeelden dat mijn definitie van "enkele" hier een vrije interpretatie is van die van goede meneer Van Dale. Sorry, Johan Hendrik.
Dit zal zichzelf echter wel oplossen wanneer de tijdsdruk paniek begint te creëren.
Ik wil hierbij toch even mijn allerliefste moeder bedanken voor de hulp bij het inpakken,
zonder haar had het ongetwijfeld nachtwerk geworden.
Morgen zal ik echter hoe dan ook met fikse tred een reis van ongeveer 24 uur aanvatten.
Om aan te tonen dat I zever you not volgt hieronder mijn planning.
9.00 Autorit naar Herenthals.
9.23 Herenthals -> Brussel Centraal.
11.30 Bus Brussel -> Londen.
18.00 Londen victoria, wachten.
23.45 Londen -> Glasgow.
7.00 Glasgow.
? Bus zoeken naar Beith.
+ - 8.00-8.30 : Aankomst.
Dit zal ongetwijfeld een zeer vreugdevolle onderneming worden.
Maar goed, hierbij zeg ik u vaarwel!
Citaat van de dag :
"Then something Tookish woke up inside him, and he wished to go and see the great mountains,
and hear the pine-trees and the waterfalls, and explore the caves, and wear a sword instead of a walking-stick."
J.R.R. Tolkien, The Hobbit
----------------------------------------------------------------------------------------------------------
vrijdag 6 september 2013
Hoofdstuk 1, Inleiding.
Salam Aleikum!
Allerdierbaarste lezer, wees welkom op mijn blog.
De komende maanden kun je hier hier mijn avonturen in Schotland volgen op wekelijkse basis.
Zoals degenen die mij kennen misschien al vermoedden zullen de kenmerken van het "Extravaganza" hierbij niet ver zoek zijn. U bent gewaarschuwd.
Maar genoeg inleidende woorden!
Laat ons rechtstreeks tot de essentie van de zaak komen.
Momenteel is alles in gereedheid gebracht om te vertrekken.
Enkel de datum, die vermetele snoodaard, loopt een beetje achter op de planning.
Ik zal bijgevolg nog enkele dagen moeten wachten alvorens mijn oerdegelijke Kempische klompen de Schotse bodem kunnen betreden. Donderdag is de dag!
Vreest echter niet, ik heb voldoende waardige tijdsbestedingsplannen.
Zoals kijken naar "The Mentalist" en online videogames spelen.
Mijn bedoeling is om elke post die ik op deze blog maak af te sluiten met een boeiend citaat gelinkt aan de inhoud van de post. Aangezien deze post echter slechts ter inleiding dient ga ik vandaag voor een willekeurig, maar schitterend, citaat.
"When you're not looking, somebody'll sneak up and write 'Fuck You' right under your nose."
- J.D. Salinger, The Catcher in the Rye
Need I say more?
Daan
Allerdierbaarste lezer, wees welkom op mijn blog.
De komende maanden kun je hier hier mijn avonturen in Schotland volgen op wekelijkse basis.
Zoals degenen die mij kennen misschien al vermoedden zullen de kenmerken van het "Extravaganza" hierbij niet ver zoek zijn. U bent gewaarschuwd.
Maar genoeg inleidende woorden!
Laat ons rechtstreeks tot de essentie van de zaak komen.
Momenteel is alles in gereedheid gebracht om te vertrekken.
Enkel de datum, die vermetele snoodaard, loopt een beetje achter op de planning.
Ik zal bijgevolg nog enkele dagen moeten wachten alvorens mijn oerdegelijke Kempische klompen de Schotse bodem kunnen betreden. Donderdag is de dag!
Vreest echter niet, ik heb voldoende waardige tijdsbestedingsplannen.
Zoals kijken naar "The Mentalist" en online videogames spelen.
Mijn bedoeling is om elke post die ik op deze blog maak af te sluiten met een boeiend citaat gelinkt aan de inhoud van de post. Aangezien deze post echter slechts ter inleiding dient ga ik vandaag voor een willekeurig, maar schitterend, citaat.
"When you're not looking, somebody'll sneak up and write 'Fuck You' right under your nose."
- J.D. Salinger, The Catcher in the Rye
Need I say more?
Daan
Abonneren op:
Posts (Atom)