Salam Aleikum!
Allerdierbaarste lezer, wat ben ik blij je weer te mogen vergasten op een nieuwe dosis leesvoer van dubieuze kwaliteit.
Zoals beloofd vervoeg ik jullie dit keer vanuit het uiterst grijze Schotland.
Dit wil zeggen dat alles min of meer volgens de vooropgestelde planning verlopen is.
Hieronder volgt een overzicht van mijn reis vanuit België en mijn aankomst in Glasgow.
Aangezien er zoveel te vertellen is heb ik echter besloten om deze blog in twee delen te splitsen.
In deze post bespreek ik mijn tocht tot en met mijn aankomst in London Victoria.
In het volgende deel op woensdag vertel ik jullie alles over de trip vanuit Londen en mijn bezigheden van dit weekend.
Hey-ho, let's go.
De eerste etappe op donderdag was de treinrit van Herenthals naar Brussel-centraal.
Hierover is in feite niets bijzonders te melden buiten dat de trein zeer stipt reed.
Ongetwijfeld de verdienste van die nieuwe NMBS-topman.
Na aankomst in Brussel gingen we naarstig op zoek naar de megabus-halte.
Ook die bleek makkelijk te vinden. No problems there.
Rond 12 uur was het eindelijk zo ver, de blauwe megabus parkeerde zich recht voor onze neuzen en de chauffeur opende de deuren. Dit is waar het interessant wordt.
De chauffeur stapte van de bus en schreeuwde ons in zuinige bewoordingen toe waar we onze bagage moesten inladen. Woorden als "alsjeblieft" of "bedankt" zijn tijdverspilling. Glimlachen is voor hippies.
Toen een arme ziel bij het instappen zijn ticket probeerde te tonen in plaats van zijn paspoort werd hij Himmler-stijl tot de orde geroepen. Intense kerel, die buschauffeur.
Toen iedereen uiteindelijk min of meer veilig, al zij het ietwat beduusd, op de bus was geraakt konden we eindelijk op weg. Ik vond een leeg plaatsje naast een zuiders type genaamd Nick (Nicolo).
Dit bleek een fortuinlijke speling van het lot te zijn. Nick werkt namelijk in een alternatieve muziekstudio voor elektronische muziek in Amsterdam en is van oorsprong Romein. Boeiende conversatie gegarandeerd.
Gedurende de lange rit naar Londen hadden we eindeloze gesprekken over muziek, literatuur, politiek, geschiedenis en culturele verschillen tussen onze landen. Toppie.
Toen we in Calais aankwamen werden we opgewacht door uiterstmate serieuze douanemannen.
Deze kerels deden me een beetje denken aan de "Men in Black", Will Smith was helaas nergens te bespeuren. Ook de humor kwam niet echt los. Zonde.
Iedereen werd verzocht de bus te verlaten met zijn/haar baggage, vooruit dan maar.
Toen we gezamenlijk in een zijgebouw werden gepropt moesten we een rij vormen om onze paspoorten en onze baggage te laten controleren. De 2 douaniers die onze paspoorten controleerden hadden jaren geleden al ingezien dat hun carrière-keuze een vreselijke vergissing was geweest . Ze werkten dit dan ook vrolijk uit op de passagiers van onze bus. Nicolo werd een hele tijd lastiggevallen over het feit dat hij op zijn pasfoto een snor had die hij, gelukkig, in het echte leven niet meer bezat. Een Britse knul die zijn paspoort kwijt was en met een kopie het land probeerde in te geraken kreeg het nog zwaarder te verduren.
Een baggage-scan en 40 minuten verder konden we eindelijk terug vertrekken. Of dat dachten we toch.
Helaas bleek de Britse douane 20 meter verder te zijn, de voorgaande situatie herhaalde zich nagenoeg exact hetzelfde. Nicolo kreeg problemen over zijn snor, de Britse kerel kreeg problemen over zijn kopie.
Nog eens een hele tijd later konden we dan eindelijk verder rijden, opluchting! Oeps, nee, toch niet.
Slechts vijf minuten na ons vertrek kwamen we aan bij de eurotunnel, waar we nogmaals stilstonden.
Het duurde bijna een uur voor we uiteindelijk met de bus op een trein reden die ons onder de Noordzee door naar het Verenigd Koninkrijk bracht.
Eens we in Engeland aankwamen ging alles zeer vlot en we kwamen dan ook na enkele uren doorrijden al aan in Londen. Het was op dat moment ongeveer 6PM en de stad werd overrompeld door mensen op weg naar huis na een lange werkdag. Dit was ongetwijfeld een van de meest hallucinante ervaringen uit mijn aardse bestaan.
Een gigantische mensenzee kolkte van hier naar daar en de chaos was ongezien.
Verkeersregels? Fuck you! Voetpaden? Fuck you! En bussen? Die kun je toch met fanatieke handgebaren tot stilstaan brengen? Onze goede vriend Himmler was intussen vervangen door een collega met stalen zenuwen. De chauffeur slaagde er, tot mijn grote verbazing, in om zijn reusachtige stalen ros door de massa te loodsen zonder al te veel slachtoffers te maken. Dikke bal, buschauffeur, dikke bal.
Te midden van deze ongeziene taferelen hadden we ook nog even de tijd om de belangrijkste bezienswaardigheden van Londen te bekijken door ons busraampje.
Big Ben, Houses of Parliament, The Gherkin, London Eye, Westminster Abbey, you name it!
Driewerf hoera voor plat toerisme, ik was in ieder geval enthousiast.
Een tijdje later kwamen we aan op onze eindbestemming : London Victoria Coach Station.
Ook hier was de massahysterie alom aanwezig.
Een tikkeltje verweesd werd ik in het station afgedropt, wat nu?
-----------------------------------------------------------------------
Voor zij die tot het bittere einde van deze overlange post hebben volgehouden :
Uw vastberadenheid is admirabel!
Het tweede deel van dit verhaal is vanaf woensdag beschikbaar en ik hoop van harte jullie weer te mogen verwelkomen!
Citaat :
"Our hands only shake when we cross state lines.
I've made hundreds of mistakes and peace with dying in my sleep.
But that's what's right for me.
While the kids back home will leap to the riverbeds below Market Street."
Title Fight, Crescent-Shaped Depression
Geen opmerkingen:
Een reactie posten